در آستانه اربعین حضرت اباعبدالله علیه السلام، این ۲ روایت بسیار بسیار خواندنی است؛ برای افرادی مثل من که توفیق نداشتند باعث افسوس و برای آنان که به زیارت می روند، خوشحالی وصف نشدنی به همراه دارد.
این ۲ روایت را با دقت بخوانید، نکات فوق العاده ای در آن ها نهفته است:
۱- هم‌درجه با اهل‌بیت علیهم السلام در قیامت
امام صادق علیه السلام فرمودند:
إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهِ نَادَى مُنَادٍ أَیْنَ زُوَّارُ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ فَیَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ لَا یُحْصِیهِمْ إِلَّا اللَّهُ تَعَالَى فَیَقُولُ لَهُمْ مَا أَرَدْتُمْ بِزِیَارَهِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ [علیه السلام] فَیَقُولُونَ یَا رَبِّ أَتَیْنَاهُ حُبّاً لِرَسُولِ اللَّهِ وَ حُبّاً لِعَلِیٍّ وَ فَاطِمَهَ وَ رَحْمَهً لَهُ مِمَّا ارْتُکِبَ مِنْهُ فَیُقَالُ لَهُمْ هَذَا مُحَمَّدٌ وَ عَلِیٌّ وَ فَاطِمَهُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ فَالْحَقُوا بِهِمْ فَأَنْتُمْ مَعَهُمْ فِی دَرَجَتِهِمْ الْحَقُوا بِلِوَاءِ رَسُولِ اللَّهِ فَیَنْطَلِقُونَ إِلَى لِوَاءِ رَسُولِ اللَّهِ فَیَکُونُونَ فِی ظِلِّهِ- وَ اللِّوَاءُ فِی یَدِ عَلِیٍّ ع حَتَّى یدخلون [یَدْخُلُوا] الْجَنَّهَ جَمِیعاً فَیَکُونُونَ أَمَامَ اللِّوَاءِ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ یَسَارِهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ.[۱]
هنگامى که روز قیامت شود منادى ندا مىکند: کجا هستند زوّار حسین‌بن على علیهما السّلام؟
گردنهاى تعدادى از مردم کشیده مىشود که عدد آنها را غیر از خداوند متعال کس دیگرى نمىداند. پس به ایشان گفته مىشود: قصد شما از زیارت قبر حضرت حسین‌بن على [علیهما السلام] چه بود؟
مىگویند: پروردگارا! آن حضرت را زیارت کردیم به‌جهت محبّتى که به رسول خدا و حضرت على و فاطمه داشته و به‌منظور طلب رحمت براى صاحب قبر به‌ازای آنچه از آن حضرت صادر گردید.
سپس به آنها گفته مىشود: ایشان محمّد و على و فاطمه و حسن و حسین [سلام الله علیهم] بوده، به آنها ملحق شوید. شما با ایشان و در درجه و مرتبه آنها هستید، به لواء و پرچم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ملحق گردید. پس به‌طرف لواء آن حضرت رهسپار شده در سایه آن قرار مىگیرند در حالى که لواء به دست امیرالمؤمنین على [علیه السلام] مىباشد و بدین ترتیب به بهشت وارد مىشوند. ایشان جلوی پرچم و سمت راست و جانب چپ و پشت آن بوده و چهار طرف لواء را گرفتهاند.
۲- شفاعت از اهل آتش
راوی می گوید از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمودند:
زَائِرُ الْحُسَیْنِ [علیه السلام] مُشَفَّعٌ یَوْمَ الْقِیَامَهِ لِمِائَهِ رَجُلٍ کُلُّهُمْ قَدْ وَجَبَتْ لَهُمُ النَّارُ مِمَّنْ کَانَ فِی الدُّنْیَا مِنَ الْمُسْرِفِینَ.[۲]
زائر حسین [علیه السلام] از ۱۰۰ نفر در روز قیامت شفاعت می کند. همه این ۱۰۰ نفر از مسرفان اهل دنیا هستند که آتش بر آن ها واجب شده است.
چند نکته قابل توجه:
۱- در روایت اول اینگونه تعبیر شده است: «فَالْحَقُوا بِهِمْ فَأَنْتُمْ مَعَهُمْ فِی دَرَجَتِهِمْ»؛ خداوند متعال در بخشش و اعطا به زائران امام حسین علیه السلام، اصلا و به هیچ وجه، کم نمی گذارد. گویی بهشت برای خدا بی ارزش است، بالاترین جایگاهش را به زائران می بخشد. بهتر است اینگونه بگوییم که بهشت بی ارزش نیست بلکه زائر آنچنان مقام بالایی دارد که بهشت (آن هم نه جایی معمولی از آن) را به راحتی در اختیار آنان می گذارد.
۲- در بحث شفاعت توجه به این نکته بسیار مهم است که در این روایت کسانی شامل شفاعت می شوند که بر آنان واجب شده بود به آتش بروند. این نکته وقتی مهم می شود که بدانیم بسیاری از مومنین در عذاب های برزخ و روز قیامت پاک می شوند و آتش تنها بر عده قلیلی از مومنان که گناهان فوق العاده زیادی دارند واجب می شوند. با این حال بخشی از این افراد هم اینگونه شامل شفاعت می شوند.
۳- دست یافتن به مقام شفاعت، کار چندان سختی نیست!
پی نوشت:
۱- کامل الزیارات، ص۱۴۱٫
۲- کامل الزیارات، ص۱۶۵٫
